Έχει η... Ζωή γυρίσματα για τον κ.Τσίπρα...

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Πώς τα φέρνει η ζωή... Αλλά και η... Ζωή! Έφτασε ο κ. Τσίπρας να κατηγορεί όσους από το κόμμα του φοβάται ότι δεν θα ψηφίσουν το νέο αλα ΣΥΡΙΖΑ Μνημόνιο, ούτε λίγο ούτε πολύ ως καταστροφείς της χώρας! Φαίνεται πως στη λογική Τσίπρα για να πας πρώτη φορά αριστερά, καλύτερα να το κόψεις το τιμόνι όλο δεξιά. Και κάπου θα συναντήσεις και την Αριστερά.
Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να μείνει στην ιστορία και την πρωθυπουργική καρέκλα επιτυγχάνοντας έναν ιστορικό συμβιβασμό... Να σβήσει μία διαμάχη που κρατούσε σχεδόν πέντε χρόνια. Μεταξύ Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών... Και να τους περάσει όλους στην ίδια πλευρά. Τη Μνημονιακή! Μόνο που αν τα καταφέρει (αλλά ακόμα και αν αποτύχει) θα πρέπει να ζητήσει επίσημα συγγνώμη από όσους επί σειρά ετών τα στελέχη του κόμματός του και οι άμεσοι συνεργάτες τους χαρακτήριζαν απαξιωτικά ως προδότες και γερμανοτσολιάδες.
Είναι ωστόσο εμφανές ότι ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε κινούμενη άμμο. Πλέον έχει κατανοήσει οτι δεν μπορεί να τα συμβιβάσει όλα. Άλλο τι θέλει, άλλο τι μπορεί να κάνει. Και παρά το γεγονός ότι στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ επιδόθηκε σε λεονταρισμούς, το καυτό ζήτημα είναι τι θα γίνει με τα... κουκιά. Και το αντάρτικο της Ζωής αποτελεί ένα πολύ σημαντικό αγκάθι στα πλευρά της κυβέρνησης. Περισσότερο και από τον Λαφαζάνη.
Εκεί φαινόταν ότι θα μπορούσε να βρει μια άκρη. Άλλωστε η εξουσία και η υπουργική καρέκλα είναι ένας καταραμένα ελκυστικός συνδυασμός που έχει κολάσει πολύ ισχυρότερους πολιτικά άνδρες. Όμως όταν η Ζωή παίρνει το όπλο της, ο Λαφαζάνης χάνει την εκλογική του πελατεία. Γι’ αυτό και άρχισε ως υπουργός Ανάπτυξης να τρέχει σε διαδηλώσεις κατά των ιδιωτικοποιήσεων!
Και έτσι εκεί που τον είχε σχεδόν σίγουρο ο Αλέξης, τώρα το πράγμα αρχίζει και πάλι να θολώνει... Και ακριβώς γι’ αυτό εκτός από τις αγριάδες στο εσωτερικό επιστρατεύει και το blame game κατά των "θεσμών" για παν ενδεχόμενο. Ο Αλέξης από τη στιγμή που ξεπέρασε τις προσωπικές του ιδεοληψίες, κάνει πολιτική διαχείριση του προσωπικού του μέλλοντος. Αν τα καταφέρει και περάσει την όποια συμφωνία θα κερδίσει χρόνο και... έχει ο Θεός. Αν πάλι δεν περάσει η συμφωνία και πάμε για ρήξη, ρίχνουμε από πριν και καμία κόκκινη γραμμή στο τραπέζι να βρίσκεται και κάνουμε ηρωική έξοδο με εκ του ασφαλούς πολιτικές εξελίξεις πάνω στα ερείπια της αντιπολίτευσης.
Μια χαρά το σκέφτεται για πάρτη του. Μόνο που στα σενάριά του δεν υπάρχει πουθενά η ανάκαμψη της χώρας. Γιατί και τα δυό είναι καταστροφικά για την οικονομία αφού την θέτουν σε παρατεταμένη ύφεση. Από την οποία πολύ δύσκολα θα εξέλθει ποτέ στην πραγματικότητα...

Τα σημεία (και τα τέρατα) της Υβρεως

του Στάθη

Αμέριμνος περπατάει πάνω σ’ αυτήν τη γη, παρ’ ότι άχθος αρούρης, ο κ. Σημίτης. Άσπιλος πήγε να καταθέσει στο Δικαστήριο κι άσπιλος έφυγε - σαν

τίποτα να μην είδε, τίποτα να μην άκουσε και τίποτα να μην μπορεί να πει (οι «τρεις πίθηκοι» σε έναν) για όλα όσα επί των ημερών του έγιναν. Απόκοσμος (κι απόξενος) πίνει το καφεδάκι του μες στο ηδύ θέρος της Ηλείας στο Κορακοχώρι αυτός ο άνθρωπος (που

ελπίζω οι σύντροφοι χωρικοί να μην τον κερνάνε ούτε στραγάλι) κι άδοξος τρώει με τους δικούς του «φίλους» στην Αθήνα τα γεύματα και τα δείπνα του - που θα έπρεπε εδώ και...
καιρό να του τα αρπάζουν οι Άρπυιες. Διότι

ο άνθρωπος αυτός των Διαπλεκομένων και της Υποτέλειας «έφαγε» τη χώρα και την έφαγε ωμή. Τίποτε δεν άφησε όρθιο. Εκλήθη (τρόπος του λέγειν) να την εκσυγχρονίσει και την αποβιομηχάνισε. Τη δημόσια διοίκηση, που ήταν τούρκικο δοβλέτι, μετέτρεψε σε πρακτορείο εξυπηρέτησης ευρωπαϊκών συμφερόντων. Είναι

ο πολιτικός εκείνος που έστειλε στον διάολο (με λιτανείες και κύμβαλα) τη Συνθήκη της Λωζάνης, που υπέγραψε στο Δουβλίνο τη μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ψυχών (ξένων και ντόπιων).

Κατηγορείται ο κ. Σημίτης για τους χειρισμούς του στα Ίμια. Και κατηγορείται δικαίως. Άνοιξε την οδό για την αποδοχή της πολιτικής των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, ευχαριστώντας μάλιστα σαν τον τελευταίο γλίτσα τους Αμερικανούς για την... επιτυχία της πολιτικής τους! Κατηγορείται ο κ. Σημίτης για το άγος του Χρηματιστηρίου. Και κατηγορείται δικαίως. Και είναι τόσον ιταμός

που το μόνον που βρήκε να πει στους Έλληνες, αφού τους έφαγε τα λεφτά, ήταν: «ας προσέχατε».

Ο κ. Σημίτης κυκλοφορεί ανάμεσά μας σαν να μην έτρεξε τίποτα. Σαν να μην γνώριζε τίποτα για τις θηριώδεις μίζες όχι μόνον στα εξοπλιστικά αλλά παντού! Σαν να μην γνώριζε τίποτα για τη διασπάθιση χρημάτων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ανοησίες. Αν δεν γνώριζε ήταν βλαξ κι αν γνώριζε ήταν συνένοχος.

Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός που σκότωσε ο ίδιος την υστεροφημία του, που μπροστά στην ήττα του δείλιασε κι έδωσε άρον-άρον το δαχτυλίδι της διαδοχής στον Γιωργάκη, κυκλοφορεί ανάμεσά μας (έστω και δειλά-δειλά σαν τη σουπιά), σαν να μην ξέρει τίποτα για τον κ. Μαντέλη ή τα βαλιτσάκια με τα φράγκα που πηγαινοέφερνε ο κ. Τσουκάτος - όμως αυτά δεν είναι τα χειρότερα.

Ούτε η «δημιουργική λογιστική», ούτε τα swaps, ούτε η πώληση των αποθεμάτων χρυσού είναι απ’ τα χειρότερα όσων κατόρθωσε αυτός ο ολετήρας που εμφάνιζε ως «ισχυρά Ελλάδα» το προτεκτοράτο που δημιουργούσε. Άλλα ήταν τα χειρότερα: ότι επί των ημερών του η Ν.Δ. έμαθε πώς να γίνει και πώς να μείνει ΠΑΣΟΚ. Οτι ο δικομματικός μονοκομματισμός έγινε μια σούπα από σοσιαλδημοκρατία και νεοφιλελευθερισμό (το όξινο κα τοξικό υβρίδιο του «εκσυγχρονισμού») η οποία έπνιγε τους Έλληνες κι απ’ την οποία έτρωγαν αχόρταγα η Διαπλοκή και το κρατικοδίαιτο επιχειρείν. Έτρωγαν (από τις σάρκες και το αίμα του λαού) και εκμαύλιζαν (κυρίως απ’ τον χώρο των ΜΜΕ και των ΑΕΙ) όσους θα έστεργαν να εμφανίζουν αυτόν τον κανιβαλισμό ως ευρωπαϊκό ιδεώδες. Κι έγινε η Ελλάδα ένα μπουρδέλο ψευδούς ευμάρειας με ιμάμηδες τουςλαϊφοστυλάδες και χοτζάδες τους νεόπλουτους.

Αλλά εκεί που υπερέβαλε εαυτόν σε παλιανθρωπιά αυτό το όνειδος (διότι αλλιώς το έργο του δεν θα μπορούσε να σταθεί) ήταν η συγκρότηση ενόςσυρφετού που ανέλαβε να πείσει τους Ελληνες ότι είναι κομπλεξικοί, ρατσιστές, τεμπέληδες, άχρηστοι και λαϊκιστές.

Ο κ. Σημίτης είναι αυτός που δημιούργησε επί χρυσίω αυτήν την αλαζονική ελίτ (τρομάρα της) από «αριστερούς», αμοραλιστές, νεοφιλελεύθερους και «εκσυγχρονιστές» που βάλθηκαν (και επί χρόνια επιμένουν) να αποδομήσουν την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων, να τους αποκόψουν απ’ τη λαϊκή τους παράδοση,

να τους κάνουν να ντρέπονται που είναι τάχα έθνος ανάδελφο και ψεκασμένο, ώστε να σκύψουν το κεφάλι και να γίνουν ευκολότερα κρέας για τα κανόνια των τόκων και των μνημονίων - όσων δηλαδή συμβαίνουν σήμερα. Αυτή είναι η κληρονομιά

του άδοξου αυτού ανθρωπάκου, μια πέμπτη φάλαγγα που κατατρώει όποιον πάει να σηκώσει κεφάλι, βγάζοντας, λόγου χάριν, τους «αγανακτισμένους» φασίστες και εθνικιστές τους Συριζαίους λαϊκιστές και μπαχαλάκηδες τους πατριώτες της δεξιάς, χίτες κι εθνικόφρονες,

Αλλά, αν αυτός ο καρκίνος των από καθέδρας σερπετών είναι η αισχρή κληρονομιά της εποχής Σημίτη, αισχρότερο είναι το ότι οι άνθρωποι που την εκφράζουν υπάρχουν παντού. Σε όλα τα κόμματα (πλην ΚΚΕ και ΑΝΕΛ). Αυτό από μόνον του

σημαίνει ό,τι η περίπτωση Σημίτη αποδεικνύει! Τι; Οτι η χώρα αυτή δεν θα μπορέσει ποτέ να σταθεί στα πόδια της, αν δεν στραφεί εναντίον και κατά μέτωπον σε όσα την έφεραν ως εδώ. Είτε βρίσκονται πια στ’ απόσκια όπως ο κ. Σημίτης, είτε στα πόστα όπως ο κ. Στουρνάρας, είτε βγαίνουν στο προσκήνιο όπως ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης - η επιτομή του Σημιτισμού. Ενοχλήθηκε ο ευρωλιγουρισμός του ίδιου και του κόμματός του απ’ το τηλεοπτικό σποτ που περιγράφει τις φρικαλεότητες των ναζί στην πατρίδα μας κατά την Κατοχή. Και εξανέστησαν οι βουλευτές του Ποταμιού: «απαράδεκτο»! «αποκρουστικό»! Και κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια άρχισαν να διαμαρτύρονται σαν να θεωρούν τους Γερμανούς τόσον ηλίθιους, ώστε να νομίσουν ότι το βίντεο αυτό ταυτίζει τους ναζί τότε με τον γερμανικό λαό σήμερα. Όχι, δεν είναι

τόσον ηλίθιοι στο Ποτάμι, κάνουν τους ηλίθιους για άλλους ανώτερους σκοπούς, προκειμένου να φανούν ευχάριστοι στους Γερμανούς εταίρους. Πλην όμως, οι Γερμανοί πρέπει να θυμούνται τι έκαναν οι ναζί και αλίμονο σε όλους μας (και τους ίδιους) αν ξεχάσουν. Το βίντεο αυτό λοιπόν υπενθυμίζει το έγκλημα και απαιτεί τον εξιλασμό του - πόσο Σταύρος Θεοδωράκης πρέπει να ’σαι για να μην το καταλαβαίνεις αυτό;

Αλλά ξέχασα, για τον κ. Σ. Θεοδωράκη, την παρέα του και τη σημιτική αλαζονική ελίτ που τραγουδάει ακόμα, οι Έλληνες είναι λαϊκιστές, ρατσιστές, τεμπέληδες, τα φάγανε μαζί με τον κυρ Πάγκαλο και «ας πρόσεχαν», ενώ οι Γερμανοί είναι εταίροι(!), κι όχι εταίροι που βγάζουν φράγκα απ’ την κρίση. Στην οποία μας σπρώχνουν όλο και πιο βαθειά (με τους όρους που μας θέτουν), ώσπου να γίνουμε Κρανίου Τόπος και να μας αγοράσουν για έναν παρά ως άλλον Αγρόν του Κεράμεως - χωρίς όμως

σ’ αυτήν την περίπτωση να πάει κανείς να κρεμαστεί για το κατόρθωμά του...

από το "enikos.gr"

Γιατί είναι κακή ιδέα το δημοψήφισμα στην Ελλάδα

Η προσφυγή στο λαό αντιμετωπίζεται ως ύψιστη δημοκρατική πράξη, αλλά κάποιες φορές απλά αποκαλύπτει τις αδυναμίες των πολιτικών, υποστηρίζει ο L. B. Smaghi. Τα συμφέροντα ΣΥΡΙΖΑ και δανειστών, ο κίνδυνος μετάστασης και το ατύχημα.
Γιατί είναι κακή ιδέα το δημοψήφισμα στην Ελλάδα
Το ενδεχόμενο να διενεργήσει η Ελλάδα δημοψήφισμα γίνεται όλο και πιο πιθανό. Ο ελληνικός λαός δεν θα κληθεί να κρίνει μόνο το πρόγραμμα προσαρμογής που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση με τους θεσμούς, μέχρι πρόσφατα γνωστών ως τρόικα, αλλά και την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Αν και ένα δημοψήφισμα ενέχει ρίσκα, στο στάδιο αυτό φαίνεται να είναι προς το συμφέρον των περισσότερων εμπλεκόμενων μερών.

Είναι προς το συμφέρον της ελληνικής κυβέρνησης και ειδικότερα του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ως ένας τρόπος για να συγκρατήσει τα ακραία ρεύματα στον κυβερνητικό συνασπισμό, από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ ως τους Ανεξάρτητους Έλληνες του υπουργού Άμυνας, Πάνου Καμένου. Και οι δύο είναι πολύ διστακτικοί στην επίτευξη μιας συμφωνίας με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης και είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν ως συνέπεια μια έξοδο από το ευρώ.

Με την διενέργεια δημοψηφίσματος, η επιθυμία που έχουν εκφράσει μέχρι σήμερα οι Έλληνες πολίτες για παραμονή στο ενιαίο νόμισμα θα υπερισχύσει έναντι των κομματικών διαφορών. Η εναλλακτική θα ήταν να προκηρυχτούν και πάλι εκλογές, αλλά αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ – που ανέβηκε στην εξουσία μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου – και σε ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, η οποία αυτήν την στιγμή βρίσκεται τρίτη στις δημοσκοπήσεις.

Ένα δημοψήφισμα μπορεί να είναι και προς το συμφέρον άλλων ευρωπαϊκών κρατών, εν μέρει για τους ίδιους λόγους. Επιπλέον όσοι είναι διστακτικοί στην παροχή επιπρόσθετης βοήθειας στην Ελλάδα δεν θέλουν να φαίνεται ότι σπρώχνουν την χώρα έξω από το ευρώ. Αν ο ελληνικό λαός θέλει εν τέλει να φύγει, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να το κάνει.

Ένα δημοψήφισμα θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να υπάρξει ξεκάθαρη απάντηση. Αν αντίθετα ψήφιζαν υπέρ της παραμονής στο ευρώ, κανέναν κόμμα δεν θα είχε στο μέλλον κάποια δικαιολογία για να αποκλίνει από το συμφωνημένο πρόγραμμα.

Ο κίνδυνος μετάστασης, που ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ηγέτες της ευρωζώνης αρνήθηκαν στον Γιώργιο Παπανδρέου την δυνατότητα να διεξάγει δημοψήφισμα το Δεκέμβριο του 2011 όταν ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδας, θεωρείται ότι είναι περιορισμένος και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πιθανότατα θα έχει την πολιτική στήριξη για να κάνει ότι χρειάζεται ώστε να κρατήσει το σύστημα ζωντανό σε περίπτωση κρίσης.

Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι πότε πρέπει να διεξαχθεί ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Τόσο οι ελληνικές, όσο και οι αρχές της ευρωζώνης φαίνεται πως θέλουν να επιταχύνουν τις εξελίξεις. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δείξει στους ψηφοφόρους της πως έκανε ότι ήταν δυνατό για να τηρήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις, ενώ διαπραγματεύτηκε την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Οι εταίροι της στην ευρωζώνη μπορεί να έχουν κάποιο συμφέρον να αφήσουν να υποχωρήσει ο ενθουσιασμός των Ελλήνων ψηφοφόρων για την πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ και να τους δώσουν το χρόνο να υπολογίσουν τους κινδύνους μιας εξόδου από το ευρώ.

Το γεγονός πως κάτι τέτοιο είναι προς το συμφέρον τόσο της Ελλάδας όσο και των άλλων κυβερνήσεων μπορεί να εξηγεί γατί οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν τόσο πολύ και η διορία μετατίθεται διαρκώς.

Η στρατηγική αυτή, όμως, μπορεί να μην λαμβάνει υπόψη ορισμένους κρίσιμους παράγοντες. Πρώτον, όσο περισσότερο καθυστερεί μια συμφωνία, τόσο μεγαλύτερη η αβεβαιότητα και κατά συνέπεια οι αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα και στην απασχόληση. Τα στοιχεία του πρώτου τριμήνου δείχνουν ότι η χώρα έχει επιστρέψει σε ύφεση και οι προβλέψεις για την ανάπτυξη αναθεωρήθηκαν πολύ χαμηλότερα για το 2015.

Δεύτερον, μια προκήρυξη δημοψηφίσματος πιθανότατα θα επιτάχυνε τις εκροές τραπεζικών καταθέσεων, από φόβο πως ένα αποτέλεσμα θα οδηγούσε σε έξοδο. Πιθανότατα θα έπρεπε να επιβληθούν κεφαλαιακοί έλεγχοι, με περαιτέρω αρνητικές επιπτώσεις στο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον.

Τέλος, η εμπειρία δείχνει ότι οι ψηφοφόροι σε ένα δημοψήφισμα λαμβάνουν υπόψη πολλά ζητήματα, συχνά άσχετα με το βασικό ερώτημα.

Η κίνηση των πολιτικών να μεταθέσουν αποφάσεις κλειδιά σε ένα δημοψήφισμα θεωρείται συχνά ως μια ύψιστη δημοκρατική πράξη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, απλά αποκαλύπτει τις αδυναμίες τους.



*Ο Lorenzo Bini Smaghi είναι πρώην μέλος του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ και σήμερα είναι επισκέπτης καθηγητής στο Harvard.

Ένας απολογισμός 20ετίας για τη ΜΥΤΙΛ Πηγή:www.capital.gr

Του Χάρη Φλουδόπουλου

Η χθεσινή γενική συνέλευση του ομίλου Μυτιληναίος ήταν ξεχωριστή αφού συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από την πρώτη γενική συνέλευση που πραγματοποίησε η εταιρεία ως εισηγμένη στο ΧΑ, το 1995 στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετάνια.

Το κλείσιμο της 20ετίας βρήκε την ΜΥΤΙΛ με τζίρο 1,2 δισ. να κάνει νέο ιστορικό υψηλό ρεκόρ στα EBITDA στα 254 εκατ. ευρώ, ως αποτέλεσμα των κινήσεων που έγιναν για τη διαχείριση και την ενεργητική αντιμετώπιση της κρίσης από το 2008 και μετά. Και είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στην αρχή της κρίσης, η μετοχική σύνθεση περιλάμβανε σε ποσοστό 16% ξένους θεσμικούς, πλέον το ποσοστό έχει ανέβει στο 31%, σχεδόν διπλασιαζόμενο. Σημαντική αύξηση καταγράφει και η λογιστική αξία της μετοχής η οποία από το 2009 βρίσκεται στο +52% όταν ο ΓΔ έχει χάσει 55%.

Τώρα εκτός από τον απολογισμό της πενταετίας, χθες ο κ. Μυτιληναίος παρουσίασε και ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία για την πορεία από το 1995 έως σήμερα.

Καταρχάς η λογιστική αξία της μετοχής (με τις ανάλογες προσαρμογές λόγω εξαγοράς της Αλουμίνιον) εμφάνισε ετήσιο ρυθμό αύξησης 14,1%, ενώ η συγκριτική απόδοση της μετοχής από την 31η Ιουλίου του 1995 μέχρι τις 30 Απριλίου του 2015 ήταν 818%. Δηλαδή εάν ένας επενδυτής είχε βάλει 10 χιλιάδες ευρώ τότε (3,4 εκατ. δραχμές) σήμερα θα είχε αποτίμηση 91.791 ευρώ δηλαδή θα είχε καθαρό κέρδος 81.791 με ετήσια απόδοση 12,3%. Στην ίδια χρονική περίοδο τα ίδια κεφάλαια αυξήθηκαν από 4 εκατ. ευρώ το 1995 σε 1,2 δισ. το 2014 ενώ η αποτίμηση της εταιρείας αυξήθηκε από 8 εκατ. ευρώ σε 720 εκ. ευρώ.

Τώρα ποια θα είναι τα επόμενα βήματα; Καταρχάς αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Μυτιληναίος απαντώντας σε ερώτηση μετόχου απέκλεισε το ενδεχόμενο να υπάρξει στο ορατό μέλλον δημόσια προσφορά μέσω χρηματιστηρίου μετοχών της Protergia  (θυγατρική στον ηλεκτρισμό). Όπως σημείωσε η τάση είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση της συγκέντρωσης. Από την άλλη μεριά, επίσης απαντώντας σε ερώτηση μετόχου, εξέφρασε την πεποίθηση ότι δε θα υπάρξουν στο μέλλον συζητήσεις ή πιέσεις από μετόχους για μετεγκατάσταση ή για delisting. Βεβαίως όπως ανέφερε το τελευταίο διάστημα έχει επανέλθει το πρόβλημα των εγγυητικών που εξακολουθούν να είναι ακριβές για τις ελληνικές εταιρείες, ενώ και το χρηματοοικονομικό κόστος είναι εξαιρετικά υψηλό και συνεχίζει να χτυπά τα μεγέθη του ισολογισμού σε βάρος των μετόχων. Όπως είπε χαρακτηριστικά εάν η εταιρεία ήταν γερμανική, θα είχε 50 εκατ. ευρώ λιγότερα χρηματοοικονομικά κόστη ενώ η διαφορά αυτή «χτυπά» ακριβώς τους μετόχους. Ωστόσο η στρατηγική απόφαση που έχει ληφθεί δεν αλλάζει.

Τέλος ενδιαφέρον έχει η αναφορά του κ. Μυτιληναίου στο πώς βλέπουν οι ξένοι θεσμικοί τη διαδικασία απομόχλευσης που εκτυλίχθηκε το τελευταίο διάστημα. Οι ξένοι δεν αντιμετωπίζουν την εταιρεία ούτε ως τράπεζα, ούτε ως fund, θέλουν να αξιοποιούμε όλες τις δυνατότητες που διαθέτουμε, ανέφερε προαναγγέλλοντας στροφή σε αυτήν την κατεύθυνση το αμέσως επόμενο διάστημα.



Πηγή:www.capital.gr

Ντερ Στάνταρντ: Γιατί η Ευρώπη χρειάζεται τον Ελληνα ΥΠΟΙΚ Γιάνη Βαρουφάκη Πηγή:www.capital.gr

Τους λόγους για τους οποίους η Ευρώπη χρειάζεται έναν Γιάνη Βαρουφάκη - κάτι που προβάλει ήδη στον τίτλο της -εξηγεί σε εκτενή ανάλυσή της η αυστριακή εφημερίδα "Ντερ Στάνταρντ", σημειώνοντας στον υπότιτλο ότι "ο μαχητικός Ελληνας θα μπορούσε να βοηθήσει την Ευρωζώνη τόσο συμβολικά όσο και από άποψη περιεχομένου".

Στην αρχή σημειώνεται ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, ποτέ έως τώρα δεν δέχθηκε τόσους επαίνους για τις αποφάσεις του, όσο για εκείνη της "δήθεν αποδόμησης" του υπουργού του των Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, κάτι που, για τον οικονομικό συντάκτη της εφημερίδας Αντρας Σιγκέντβαρι, ο οποίος υπογράφει την ανάλυση, εάν αλήθευε, θα ήταν "κρίμα, προπάντων για την Ευρώπη".

Και αυτό, διότι, οι εμφανίσεις του Βαρουφάκη ξεσκεπάζουν όλα εκείνα που πηγαίνουν στραβά στην Ευρώπη και που αρχίζουν με την κατηγορία ότι ο Ελληνας υπουργός Οικονομικών ήθελε πάντα μόνον πολιτικές συνομιλίες στον κύκλο των ομολόγων του, χρησιμοποιώντας τις συναντήσεις τους για "διαλέξεις", σημειώνει ο συντάκτης για να αναρωτηθεί την ίδια στιγμή "από πότε άραγε είναι ταμπού να συζητούνται βασικά πολιτικά ζητήματα στον κύκλο των υπουργών και γιατί δεν θα πρέπει οι πολιτικοί να διαθέτουν επαρκή χρόνο για να συζητήσουν εάν η Ευρώπη χρειάζεται αλλαγή πορείας".

Όπως προσθέτει ο ίδιος, ο κύκλος στον οποίο λαμβάνονται οι σημαντικότερες αποφάσεις για την καταπολέμηση της κρίσης, δεν επιτρέπεται να ενεργεί ως λέσχη τεχνοκρατών, καθώς αυτή ακριβώς την εντύπωση δίνουν τελευταία οι υπουργοί Οικονομικών, προετοιμάζοντας επιμελώς νέους νόμους για την ασφάλεια των τραπεζών, οι περισσότεροι από τους οποίους όμως είναι τόσο περίπλοκοι που προκαλούν ελάχιστο ενδιαφέρον στην κοινή γνώμη.

Κατά την άποψη του Αντρας Σιγκέτβαρι, ο Γιάνης Βαρουφάκης αναζωογόνησε τις συζητήσεις και έδειξε ότι είναι δυνατοί οι εναλλακτικοί τρόποι προσέγγισης και πως σε μια Δημοκρατία η πολιτική πρέπει και επιβάλλεται, αν όχι να τους ενθουσιάζει, τουλάχιστον να πείθει τους ανθρώπους, και ο χαλαρός τρόπος του Βαρουφάκη έχει προκαλέσει τη συμπάθεια πολλών νέων ανθρώπων στην Ευρώπη, εκπροσωπώντας ο ίδιος θέσεις που μπορεί να δυσαρεστούν κάποιον, ωστόσο ταιριάζουν σε μια Ενωμένη Ευρώπη, καθώς ο ίδιος υποστηρίζει τόσο την Ευρωπαική Ενωση όσο και το ευρώ.

Αναφέρει, στη συνέχεια, πως δίνοντας τα χέρια με το Βαρουφάκη οι υπόλοιποι υπουργοί Οικονομικών θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι είναι ανοικτοί για εναλλακτικές προσεγγίσεις και θα ήταν ένα ισχυρό σύμβολο για την ενότητα στην ήπειρο αν δήλωναν: "έχουμε διαφορετική γνώμη αλλά στο τέλος θα συμφωνήσουμε".

Σίγουρο είναι, όπως σημειώνει ο συντάκτης της εφημερίδας, ότι η στρατηγική της Ευρώπης ενάντια στην κρίση χρειάζεται ένα νέο προσανατολισμό και εδώ ο Βαρουφάκης, με πολλά από όσα λέει, έχει δίκιο, για παράδειγμα προειδοποιώντας ότι η πολιτική λιτότητας στην Ελλάδα δεν έχει λειτουργήσει έως τώρα, καθώς είναι πολύ λίγο το να περικόπτει κανείς μόνον μισθούς και δημόσιες δαπάνες.

Εάν ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο Γιάνης Βαρουφάκης συμφωνήσουν κάπου στη μέση, η Ευρώπη θα έκανε ένα επιπλέον βήμα προς τα εμπρός, αν και στο σημείο αυτό πολλοί θα αντέτασσαν ότι ο Ελληνας υπουργός δεν έχει προτάσεις, ωστόσο τίθεται το αντίστροφο ερώτημα για το ποιες άραγε είναι οι προτάσεις των άλλων, σημειώνει ο συντάκτης, για να υπενθυμίσει ότι οι αρμόδιοι για την Ελλάδα ιθύνοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έλεγαν πρόσφατα πως περισσότερη ανταγωνιστικότητα είναι το κλειδί για την επιτυχία της Αθήνας, ιδιαίτερα στον κλάδο των φαρμακοποιών και των δικηγόρων.

Όμως, όποιος πιστεύει ότι μπορεί να εξυγιάνει μια χώρα - στην οποία σχεδόν ο ένας στους τρεις είναι άνεργος και της οποίας το ΑΕΠ έχει μειωθεί από το 2010 κατά ένα πέμπτο- με περισσότερη ανταγωνιστικότητα στους γιατρούς και δικηγόρους, αυτός δεν προωθεί προτάσεις αλλά ιδεολογία, επισημαίνει ο οικονομικός συντάκτης της "Ντερ Στάνταρντ" για να συμπεράνει, καταλήγοντας στην ανάλυσή του, ότι ολόκληρη η Ευρώπη πρέπει να επεξεργασθεί νέες στρατηγικές και δεν θα ήταν το μεγαλύτερο λάθος να έχει μαζί της στο τραπέζι έναν οικονομολόγο του μεγέθους του Ελληνα Γιάνη Βαρουφάκη.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ



Πηγή:www.capital.gr